Comezan as historias con homes encumados, rematan sempre todas con mulleres que os salvaron; da morte do intelecto, de insectos que os picaron, de turbias lendas vellas que non queren nen lembrar. E nós pouquiño a pouco, ímonos situando construíndo barricadas no país dos alalás; nós en corpo e alma, nós mercando calma, nós cousa por cousa sen podernos despistar. Nós aleitadoras, nós conquistadoras, brillantes activistas da vida cotiá. E nós que resistimos, a séculos de forza, e nós as matriarcas, do país dun tal Breogán.
Sin ti tiritan de frío, los sueños de cada canción. Vamos a hundirnos que en las alturas viven las dudas.
domingo, 10 de mayo de 2015
miércoles, 15 de abril de 2015
Artistas que afirman haber vendido su alma al diablo.
-Como as de Fingal dis? Serás mais loado e lembrado que o propio Lugh. O teu rastro non terá fin na historia pois ti, pequeno príncipe, estás chamado a ser un dos grandes homes capaces de transformar o mundo. No entanto o camiño non ha ser fácil. Cómpren disciplina e sacrificios e, sobre todo, é preciso que me obedezas, que te fíes de min e sigas os meus consellos sen os cuestionar ata que esteas xa preparado para levares só as rendas de Britania polos camiños novos da historia futura. Non valen atallos, Artur. Se elixires o destino de gloria que che propoño, a túa vontade deberá dobregarse á miña ata que esteas formado. Só eu coñezo o pasado e albisco o futuro coa clareza suficiente para te guiar polo camiño certo, por mais que ás veces este semelle afastarse da ruta xa trazada. Non haberá para ti nin máis pai nin nai ca min. Non coñecerás outro mestre nin obecederás outra voz nin se perderán o teu siso e os teus sentidos perseguindo outros saberes que os que eu che proporcione, por moito que aqueloutros aparenten máis engaiolantes ou semellen de maior importancia. Dime, meu príncipe, estás disposto a te sacrificar para ver o teu nome tecido co fío de ouro no pano de Britania?
-Estou -dixo o neno cunha gravidade impropia dun cativo de tan pouca idade-. Non temo a dor nin os sacrificios. Eu, Artur Pendragón, acéptote a ti, Merlín, como único mestre e único guía. De hoxe en diante, os meus pés só han pousar onde ti me indicares que tripe, só tomarei os alimentos que ti autorizares e só atenderei as voces que ti me permitires. Pola grandeza de Britania e a inmortalidade da nosa estirpe asumo o reto de me conventer no adaíl que prognosticas. Acepto ser o gran rei que virá.
viernes, 10 de abril de 2015
Circe ou o pracer do azul.
-Oh, Circe, miña meiga -dixo Ulises entenrecido-, como non hei eu respectar a túa vontade se foi pola túa afouteza en defendela que namorei como nunca antes namorara. Ámote porque es libre, miña señora, e porque o teu amor nin me compromete nin te somete. Ámote porque sei que me has deixar marchar sen lerias, nin reproches nin súplicas, cando reúna eu o valor e a braveza necesarias para partir da túa beira. Ámote, miña señora, porque ao te me entregares sempre te reservas. Ámote porque, mesmo cando te amosas agarimosa e maina, te adiviño indómita e salvaxe. Ámote porque sen deixar de estar, vas e vés ao teu antollo. Ámote porque te achegas e te afastas nun xogo que mesmo levas á linguaxe, onde tan pronto me atúas como me falas desde a distancia e o respecto. Ámote, miña deusa, porque me vexo en ti coma nun espello. Mírote e recoñézome, mais non es máis miña que o esvaradío do reflexo na pulida superficie.
miércoles, 18 de febrero de 2015
Ojalá me quieras libre.
y sé que no habrá sedales cuando te hiera mi ausencia,
ojalá me quieras libre, ojalá me quieras,
yo te querré deshecho, te querré en la roca viva,
te querré en todos los versos
que no quieran tus pupilas,
yo te querré en la acequia, te querré en la cumbre fría,
te querré cuando el fantasma de tu voz venga a por mí.
viernes, 6 de febrero de 2015
Elianchito.
Rebeca, es una putada estar lejos de ti, te estoy echando de menos a cada hora, recordándome muchos buenos momentos que pasé contigo y malos también, aunque la verdad creo que de esos nunca hubo. El tiempo pasa volando y espero verte el año que viene pero cuando pienso que tengo que pasar un año o quizás más sin poder verte me desmorono, me pone triste saber que en algún tiempo no podré verte sonreír, no podré reír contigo, no podré abrazarte y no podré hacer muchas cosas que me gustaría hacer contigo.
La distancia es una putada, y si te digo la verdad no creí que me harías tanta falta, eres especial, contigo aprendí a ver la vida muy distinta a lo que es, a no dejarme llevar siempre por los problemas, a poder valorar a la gente que quiero.
Te quiero tanto Rebeca, quizás nunca llegue a querer tanto a alguien como te quiero a ti.
En fin, necesitaba decírtelo, te echo de menos.
lunes, 2 de febrero de 2015
Hoy es un lunes tan... lunes.
Me voy a desnudar y a meterme en la cama.
La puerta está cerrada, pero dejo la ventana abierta.
Sólo tú podrías entrar.
Hay cerveza en la nevera, hachís encima de la mesilla
y poesía por todas partes.
Te espero soñando.
No me despiertes si no es para follarme.
Un beso.
O mejor varios.
jueves, 15 de enero de 2015
¿Qué se espera de él?
-Hace poesía -explicó Adamsberg.
-¿En un día como este?
-Sobretodo en un día como este.
-Bueno -dijo el guarda, conciliador-. La poesía sirve sobretodo para complicar las cosas, ¿no? Pero igual complicándolas se entienden mejor. Y al entenderlas se simplifican. Al fin y al cabo.